Rozdział 16

Perspektywa Katherine:

Stoję oparta o futrynę z podniesionymi brwiami i skrzyżowanymi rękami na piersiach i.... nie dowierzam. Widzę Rebekhę i Harrego- to jest normalny widok, ale zaraz czekaj oni... się całują? Wywróciłam oczami. Wiedziałam, że tak będzie. Uśmiechnęłam się pod nosem. Harry taki jest. Dzwonił do mnie niedawno i pytał się co ma zrobić żeby Rebekha znowu go zechciała. Ale on nie musiał nic robić bo Beki chciała go ciągle. Co za ironia losu. Odchrząknęłam by dać sobie przypomnieć o sobie. Beki i Harry odkleili się od siebie i spojrzeli na mnie. 1.... 2.... 3.... Yep, Bekhi już sie rumieni. Boże jak ja kocham wprowadzać ludzi w zakłopotanie.
Tylko, że przeszkadzała jej Taylor. Która teraz przeszkadzać jej nie będzie. No popatrzcie. Przynajmniej jedna para jest szczęśliwa.
-My no ten...-zaczęła sie jąkać blondynka.
-Poszliście w ślinę, ślepa narazie nie jestem.-wywróciłam oczami, na co loczek zareagował śmiechem. Blondynka szturchnęła go łokciem w brzuch żeby się uspokoił. Ohhh how cute.- Ty loczek-zboczek nie śmiej sie tylko może jakieś dziękuje co?-powiedziałam.
-Ależ dziękuję ci bardzo bez ciebie bym sobie nie poradził!-powiedział chłopak zbliżając się do mnie.
-Wyczuwam ironię czy ty tak na serio?-spytałam, a Harry się zaśmiał.
-Na serio.-powiedział i mnie przytulił.-Dziękuję.-wyszeptał mi na ucho głaskając mnie po plecach.
-Ależ nie ma za co.-powiedziałam, a chłopak odsunął się ode mnei z uśmiechem.
-Za co on ci dziękuje?-spytała Bekhi marszcząc brwi.
-Spokojnie nie masz być o co zazdrosna.-machnęłam ręką i poszłam do kuchni.

***

Perspektywa Rebekhi:

-Za co ty jej dziękowałeś?-spytałam Harrego.

-Powiedzmy, że pomogła mi troszeczkę.-uśmiechnął się.

-Pomogła? Katherine? Serio?-skrzyżowałam ręce na piersi.

-Dała mi silnego kopa w dupe i zwyzywała mnie przez telefon co pomogło mi podjąć decyzję.-zaśmiał się. Boże jak on się uroczo śmieje. Nie mogłam się nie uśmiechnąć.-Chodź idziemy oglądać film.-uśmiechnął się chłopak i złapał mnie za dłoń splatając nasze palce i ciągnąc mnie na kanapę. Usiadłam na niej, a Harry włączył film.

***

Perspektywa Katherine:

Po dwóch godzinach atmosfera całkiem się rozluźniła. Zszedł do nas Liam, zapoznał sie z Harrym i już po chwili chłopcy śmiali się z jakiegoś klawego kawału Harrego, który w ogóle nie był śmieszny, ale Harry i tak opowiedział go w taki sposób, że wszyscy się śmiali. Louis zawsze tak robił. Samotna łza spłynęła po moim policzku na wspomnienie o chłopaku, którą natychmiast starłam. Miałam nie płakać. Do kuchni jajkby wszystko widział wszedł Liam.

-Co robisz?-spytał.

-Kolację.-powiedziałam obojętnym tonem głosu.

-Katherine...-zaczął chłopak.

-Co?-powiedziałam stojac do Liama tyłem.

-Wiem, że jest ci ciężko...-zaczął stając obok mnie.

-Ale jak nie przestaniesz o tym gadać to mi będzie jeszcze ciężej.-powiedziałam.

-Jesteś pewna?-spytał chłopak.

-Tak jestem pewna. Liam wszystko jest w jak najlepszym porządku-wzruszyłam ramionami.-Nie ma o czym rozpaczać.-powiedziałam.

-To w takim razie idź do salonu, a ja skończę tą kolację za ciebie.-powiedział Liaś z uśmiechem.

-Ok.-rzekłam i odeszłam w stronę salonu. Wchodzę i.... znowu wywracam oczami. Serio no ok rozumiem

pocałować się można, ale tak cały czas?

-Harry Rebekah! Przystopujcie trochę bo potem się wam znudzi.-powiedziałam, a para się zaśmiała.

-To nie jest śmieszne. Ja wiem co mówię.-powiedziałam i oparłam się o tył kanapy po czym położyłam się na nim przerwcajac na Harrego i wgramolając się między dwójkę zakocańców.

-Ałaaaa!-krzyknał Harry, a ja się zaśmiałam.

-Jesteście niemożliwi.-powiedziała Bekhi. 

-My to wiemy.-powiedzieliśmy z Harrym jednocześnie co wywołało śmiech u blondynki.

-To nie jest śmieszne. On mnie przedrzeźnia.-powiedziałam, na co zaczął śmiać sie Harry.

-Żyję z śmiechowymi debilami.-powiedziałam, na co dwójka zaczęła się śmiać jeszcze głośniej.

-O boże po co ja sie w ogóle odzywam.-powiedziałam i walnęłam obydwojga poduszką.

-Ejj. Znowu zaczynasz wojnę na poduszki!?-powiedział Harry i mi oddał.

-Uspokójcie się, a ja idę zobaczyć jak Liamowi idzie z kolacją.-powiedziała Bkehi przez śmiech po czym wstałam z kanapy i poszła do kuchni . 

***

-To co? Jak sobie radzisz?-spytał Harry i położył się obok mnie spoglądajac przy tym na mnie.

-Nie rozumiem o co ci chodzi.-powiedziałam.

-Właśnie, że rozumiesz. Dobrze wiesz o co mi chodzi.-powiedział.

-No właśnie nie.-skłamałam.

-Ojj Katherine, Katherine. Rozumiem, że Louis odszedł i....

-Harry zamknij się. Louis aktualnie gówno mnie obchodzi. To była tylko zwykła zabawa. Nic nieznacząca.

-Czego ty tak właściwie chcesz Katherine?-powiedział chłopak, a ja westchnęłam.

-Nie wiem czego chcę.

-To akurat nie prawda.-powiedział chłopak.

-To powiedz mi Haroldzie czego ja chcę.-rzekłam patrzac tępo w sufot.

-Chcesz tego co każdy. Chcesz miłości, która cię pochłonie, chcesz namiętności i przygód, a nawet odrobinę niebezpieczeństwa.-mówił chłopak. Każde jego słowo odbijało się w mojej głowie przywołując to coraz więcej obrazów szatyna o błękitnych oczach i cudnym uśmiechu. Nie powinien tego mówić. Nie powinien przywoływac tych wspomnień. Westchnęłam.

-I co ja ci mam na to odpowiedzieć co?-powiedziałam.

-Po prostu nie kłam, że to była jednorazowa przygoda nic dla ciebie nieznacząca. Kochasz go.-powiedział.

-Nie kocham go. Nigdy go nie kochałam. Kochać to za mocne słowo-powiedziałam.

-Znowu kłamiesz. Katherine. Mnie nie oszukasz. Za dobrze cię znam. Kochałaś go, kochasz i będziesz.-powiedział.

-A nawet jak jeśli to co?-powiedziałam i spojrzałam na niego.-Nawet jak jeśli to to nie jest twoja sprawa-warknęłam i wstałam z kanapy.

-Złościsz się. Zaczynasz się wkurzać bo wiesz, że mam rację i nie cchesz tego przyznać.-powiedział chłopak wstając.

-Wcale, że nie. Myślisz, że wszystko wiesz najlepiej, a wcale tak nie jest.-powiedziałam.

-Wcale, że tak. Nie wiem wszytskiego najlepiej, ale to wiem na pewno bo to widać po twoim zachowaniu.-powiedział loczek stając na przeciwko mnie.

-Właśnie, że nie. Mówisz, że ja go kocham, a wcale tak nie jest, a nawet jakby tak było to ciebie to gówno obchodzić powinno-powiedziałam.

-Jesteś okropna. Po prostu okropna-zaśmiał się Hazza.-Uwielbiam się z toba kłócić.

-No popatrz. Ja jestem okropna, a ty cholernie wścibski.

-Ojj Katherine, Katherine. Jesteś ode mnie starsza, a sama nie wiesz co mówisz.

-Co mam ci powiedzieć co!? Że go kocham? Tak kocham go! Ulżyło ci?-powiedziałam i upadłam z powrotem na kanapę podkulając nogi pod brodę.

-Bardzo-powiedział loczek i siadł obok mnie gdy nagle zadzwonił dzwonek do drzwi.

-Idź lepiej otwórz.-burknęłam, a Harry się zaśmiał i ruszył w stronę drzwi.

***

Perspektywa Harrego:

Boże jak ja się uwielbiam z nią kłócić. Zaśmiałem się pod nosem. Ona jest po prostu niemożliwa. I tak wszyscy dobrze wiedzą, że kocha go jak cholera i nigdy nie przestanie. Zupełnie tak jak w moim przypadku z Bekhi. Kocham ją najmocniej na świecie i nie umiałbym bez niej żyć. Podszedłem do drzwi i pociągnąłem na klamkę. Pociągnąłem je w swoją stronę i spojrzałem na gościa, a uśmiech natychmiast zszedł z mojej twarzy.

-Cześć stary...-usłyszałem głos chłopaka.

-Niall... -powiedziałem oszołomiony.

*************************

Mamy i 16 :D Przepraszam, że dopiero teraz, ale miałam niespodziewany wyjazd na cąły weekend i nie miałam dostępu do internetu ;c Ale już jest :D Pytania:

1. Harry i Rebekah awww <3 Co myślicie o tej dwójce?

2. Spodziewaliście się takiej końcówki z Niallem w roli gównej?

3. Jak myślicie czy powróci jeszcze kiedyś Louis i co się stanie z Katherine?

Pytacje bohaterów: http://ask.fm/LHSAFL

Następny rozdział=16 komentarzy.